By Joost Daniels.
Christmas Day, 2017: na een uitgebreid kerstontbijt stap ik in de auto om de drie uur durende rit naar Government Camp te beginnen. De rest van de familie heeft weinig zin om het warme huis te verlaten en de natte sneeuw in te stappen, laat staan in een tent te slapen in de sneeuw bij een temperatuur van min zeven graden Celsius.
Precies drie uur later sluit ik de autodeur achter me en hijs ik mijn rugzak op mijn rug. Mijn sneeuwschoenen, sneeuwschep en statief bungelen er losjes aan, de metalen spikes zitten al onder mijn zware wandelschoenen. Mijn bestemming: de top van Tom, Dick and Harry Mountain, die ruim 600 meter boven me uit torent. De veel hogere Mount Hood kan ik nog niet eens zien door de bomen, maar deze berg is de reden voor mijn trip: de piramidevormige vulkaan domineert het landscap van noordelijk Oregon. Althans, zolang het weer mee zit, hetgeen niet bepaald een vanzelfsprekendheid is in de natste staat van de VS.
De volgende ochtend sta ik voor dag en dauw op; om zes uur sta ik naast mijn tent met alle kleren die ik heb meegenomen aan. Tegen de tijd dat ik weer op de top sta, zie ik al het vage schijnsel van de zon aan de oostelijke horizon. Mount Hood ligt voor me, de top zo’n 1900 meter boven me. Hier ben ik voor gekomen: blue hour, het moment dat het diffuse licht, weerkaatst door de atmosfeer, het landschap in een blauwig schijnsel baadt.
